Τα πάντα γύρω μας κινούνται, τρέχουν και αλλάζουν.

Πόσο πρόθυμοι όμως, είμαστε εμείς να αλλάξουμε τα πράγματα; Πόσο ανοιχτοί είμαστε να γνωρίσουμε κάτι που θα μας δώσει την ώθηση να πάμε μπροστά, που θα μας εξελίξει;

Η διαρκής κίνηση και μεταβολή, αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό της πραγματικότητας· Η ανθρώπινη φύση δυσκολεύεται να μείνει στάσιμη. Ακόμα και αν οι ίδιοι αποφεύγουμε ή φοβόμαστε την αλλαγή, αυτή είναι αναπόφευκτη γιατί η ζωή κυλάει, τρέχει και προσπερνάει. Έχουμε λοιπόν, συνεχώς την τάση να μεταβάλλουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, επειδή υπάρχει η ανάγκη να εκφραστούμε, να αισθανθούμε ελεύθεροι, να δημιουργήσουμε. Άλλωστε, σε μια κοινωνία η οποία αλλάζει με ταχύτητα φωτός, ποίος μπορεί να μείνει στάσιμος;

Η Κίνηση, εξ ορισμού, δηλώνει εξέλιξη· Δηλώνει πως, σιγά-σιγά, γινόμαστε αυτό που ούτε οι ίδιοι δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε.

Ό,τι κάνουμε σήμερα, ηχεί για πάντα.

Έπειτα από ένα ιδιαίτερο διάλειμμα, ήρθε η ώρα η ηχώ να ακουστεί ξανά, πιο δυνατά από ποτέ!

Αντανακλώντας κάθε πράξη, κάθε κίνηση, κάθε σκέψη, η ηχώ περιγράφει όλα αυτά που ίσως περνούν απαρατήρητα. Πηγάζει από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, φέρνει στην επιφάνεια όσα κάποιες φορές ξεχνάμε.

Δημιουργεί μια διαδρομή, συνδέει τις επιλογές μας, συνδέει γεγονότα αλληλοεξαρτώμενα τα οποία, τελικά, καθορίζουν την υπόσταση μας.

Δημιουργείται, μα δε χάνεται.
Μας δημιουργεί. Μας γεμίζει.

Ο δρόμος από το «εγώ» στο «εμείς». Ένας δρόμος που σήμερα μοιάζει με λαβύρινθο. Αλλά πώς μπορούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην ανεξαρτησία και τη συλλογικότητα; Τι μας αναλογεί, ή μάλλον, τι πιστεύουμε πως αξίζουμε; Πώς μπορούν οι πράξεις μας να διαμορφώσουν τον κόσμο;

Ευνομία (εὖ + νους), δηλαδή «όμορφος νους».

Μια μικρή λέξη, με αναρίθμητα και βαθιά νοήματα που ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Η ευνομία είναι αποδοχή, είναι ενσυναίσθηση. Μα κυρίως, είναι πίστη στον άνθρωπο· μια ανιδιοτελής θέληση για προσωπική, και κατ’ επέκταση κοινωνική, καλλιέργεια. Είναι ένας τρόπος σκέψης και ταυτόχρονα μια στάση απέναντι στον άνθρωπο και στον κόσμο: είναι επιθυμία για ύπαρξη, ζωή, εξέλιξη.

Πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι μίλησαν για την ευνομία μέσα από τη ρητορική· ως ένα στοιχείο που αντανακλά τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον ομιλητή και το ακροατήριό του. Όσο πιο συνδεδεμένοι αισθανόμαστε, τόσο πιο έτοιμοι και ικανοί είμαστε να δαμάσουμε τα μεγάλα μας ερωτήματα και να αναζητήσουμε λύσεις αντί για εμπόδια.

Αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσο συχνά συναντάμε την ευνομία γύρω μας; Μήπως είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που μας λείπουν για να ξεπεράσουμε τα κοινωνικά μας αδιέξοδα και να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα; Δεν είναι κάτι που μετριέται ή ορίζεται με βεβαιότητα. Ωστόσο, εκφράζεται εύκολα μέσα από μικρές ή μεγάλες καθημερινές πράξεις
Το νήμα της ευνομίας ξεδιπλώνεται μπροστά μας, θέτοντας ένα θεμελιώδες ερώτημα:
Τελικά, θα πορευτώ ως “εγώ” ή ως “εμείς”;

Όλοι έχουμε νιώσει τη χαρά της επίτευξης. Κι όμως, κάποιες φορές, η επίγευση αυτής της χαράς δεν διαρκεί, παρά τον χρόνο και την προσπάθεια που επενδύσαμε.

Ίσως φταίει η γοητεία των «προορισμών»: πάντα τόσο κοντά, και ταυτόχρονα τόσο άπιαστοι, υποσχόμενοι συνεχώς κάτι παραπάνω. Οι προορισμοί, άλλωστε, είναι ο λόγος του ταξιδιού - εσωτερικού και εξωτερικού. Ταξιδεύοντας συνεχώς μέσα στον χρόνο και τον χώρο, ανακαλύπτοντας, κατακτώντας, εξελισσόμαστε

Κι αυτό που τελικά αναζητάμε περισσότερο είναι ο εαυτός μας. Ποιοι είμαστε, ίσως είναι το αποτέλεσμα του ποιοι επιλέξαμε να γίνουμε. Κι αυτή είναι μια επιλογή που η εποχή μας μάς καλεί να κάνουμε. Η ανθρώπινη κατάσταση, όπως εκφράζεται μέσα από την επιστήμη, την τέχνη και την επιχειρηματικότητα, διαμορφώνει μια παγκόσμια κοινότητα γεμάτη πρόοδο αλλά και αναστάτωση.

Και ενώ οι βιοϊατρικές και τεχνολογικές καινοτομίες προχωρούν, δεν αρκούν για να εξαφανίσουν τη σκληρή πραγματικότητα που εξακολουθεί να στοιχειώνει τόσους συνανθρώπους μας. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα; Μπορούμε να ανασχηματίσουμε τον εαυτό μας;

Έφτασε η στιγμή να αποφασίσουμε, τι είδους ταξιδιώτες θέλουμε να είμαστε σε αυτό το ταξίδι.